De focus van uw verslaggever lag tijdens de voorlaatste ronde op bord 1, al verloor hij de andere partijen natuurlijk niet uit het oog. Op dat eerste bord troffen de twee favorieten elkaar eindelijk. Eline moest met wit winnen van Khoi om nog in aanmerking te komen voor de titel. Khoi had aan een halfje waarschijnlijk genoeg om een ronde voor het einde de definitieve slag te slaan. Maar Khoi en Eline zijn beide nuchter genoeg om zich niet al teveel te laten afleiden door dit soort weerspiegelingen vooraf.
Gewoon lekker schaken dus, maar natuurlijk wel met de tussenstand in het achterhoofd. De eerste plaats betekent behalve dat je jezelf een jaar lang Nederlands Kampioen mag noemen, ook dat je een ticket verdient voor het WK. Ook voor sommige anderen in de groep staat er nog veel op het spel: een tweede plaats geeft recht op uitzending naar het komende EK.
Eline greep haar kans tegen Khoi
Eline schuwt het scherpe werk niet, maar is toch vooral een positionele speler. Alleen daardoor al onderscheidt ze zich al van het gros van haar groep. Want veel schakers onder de 15 jaar vinden aanvallen een stuk makkelijker dan verdedigen. Daarom zien we vaak vanaf de eerste zet een gevecht om het initiatief, in veelal scherpe openingen zoals de Benoni, het Schots Gambiet of een Siciliaan.
In het Amsterdams onderonsje koos Khoi Pham met zwart voor de Siciliaan. Eline Roebers hoopte de scherpe randjes er wat af te halen met het snelle g3. Dat lukte, tot zover dat mogelijk is in een Siciliaan. Zwart had een geïsoleerde pion op d6 en wit op e4. Voordat beide spelers druk konden zetten op de isolani van de tegenstander, werden de dames geruild en verloor Khoi zijn geduld. Hij gooide met 21… Pb2? de knuppel in het hoenderhok. Typisch zo’n zet waarvan je op het eerste gezicht denkt: wat mooi gevonden. Het probleem is echter dat wit met een gedwongen variant rucksichtslos de staldeuren kan sluiten en de zwarte knol insluit. Een paard minder zonder enige vorm van compensatie is op dit niveau teveel van het goede. Khoi speelde nog even door, waarschijnlijk uit frustratie, maar gooide niet veel later de handdoek in de ring. Hij zal achteraf flink balen dat hij zijn paard zo lichtzinnig naar het vijandelijke kamp dirigeerde, waar het terstond verdwaalde.
Op bord 2 opteerde Timo Yeh met wit voor een vrij kalme, Catalaanse opzet van de partij. Tegenstander Daniel Kutchoukov kreeg genoeg tijd en ruimte, waardoor hij de rijen eenvoudig gesloten hield. Toen de lichte stukken van het bord verdwenen, was ook de meeste creativiteit uit de partij weg, en werd op zet 25 het punt gedeeld.
De partij tussen Kasper Bleeker en Leandro Slagboom voltrok zich volgens een soortgelijk scenario. Zij tekenden op zet 31 de vrede. Op dat moment zat er al weinig muziek meer in de stelling. Met alleen dames en de nodige pionnen op het bord kan er natuurlijk nog een hoop gebeuren. De twee besloten hun pijlen te richten op de laatste ronde en daarmee eventueel nog in aanmerking te komen voor de tweede plaats, die allerminst een troostprijs is.
In een Siciliaan rokeerden zowel Roger Labruyere als Loek van der Hagen kort. Dit zorgt soms voor een rustig vervolg van de partij, maar niet als wit begint aan een onorthodoxe pionnenmars voor zijn eigen koning. Die pakte echter goed uit, want Roger zette Loek al vrij snel klem. Loeks partijen zijn eigenlijk nooit saai, of hij nou wint of verliest. Ditmaal leek hij aanvankelijk aan de verkeerde kant van de streep te zitten, maar hij neutraliseerde de aanval slim door een kwaliteit te geven. In het eindspel ontbrak het de twee aan een duidelijk plan en niet veel later werd het punt gedeeld.
Weer een Sicliaan op bord 4 bij Romayn Brandsma tegen Arthur de Winter. De partij begon scherp, maar in het vroege middenspel koos wit voor een lange, gedwongen variant. Zo’n beetje alle stukken werden geruild, slechts vier torens en een paar pionnen bleven over. Toen het stof was neergedaald, bleek pas wat voor slimme keus die grootscheepse eliminatie was, want wit stond opeens duidelijk beter. Een professionele partij van Romayn, die na een klein dipje weer meedoet om de tweede plaats.
Vuurwerk bij Vincent Tiggelman en Vadim van Kuijk
Op de iets lagere borden liet Duncan Klaren zien dat zijn partij van de dag uit ronde 7 geen toevalstreffer was. Tegen Ciro Catalan kwam de dynamische potentie van de Moderne Benoni zeer goed uit de verf. Het is dat de organisatie doorgaans niet tweemaal achter elkaar de prijs voor de mooiste partij aan dezelfde schaker geeft, want anders…
Vuurwerk was er ook te zien bij Vincent Tiggelman en Vadim van Kuijk. Met zoveel chaos op het bord is het altijd maar weer de vraag of alles klopt, maar fraai was het in elk geval wel. Oordeelt u vooral zelf!
Nanne van Foreest won voor de derde keer op rij. Met zwart tegen Mitia Shadrin reageerde hij niet optimaal op het Schots Gambiet, maar ging er daarna voor de verandering eens rustig voor zitten. Dat wierp zijn vruchten af, en na een paar slimme, tactische wendingen won Nanne overtuigend zijn partij. De Groninger staat nu op vier punten. Dat is bij lange na niet zoveel als hij zou kunnen hebben. Maar als hij zijn laatste partij ook wint kan hij wel spreken van een sterke comeback.
Voor de onafhankelijke toeschouwer, onder wie uw verslaggever, is het resultaat op bord 1 een zege voor de spanning in de groep. Khoi blijft ondanks zijn nederlaag nog favoriet voor de titel met 6,5 uit 8, al kloppen Eline (6) en Timo (5,5) nu wel nadrukkelijk op de deur. Zoals zo vaak worden de prijzen in de laatste ronde verdeeld. De vermoeidheid begint bij sommigen z’n tol te eisen. Elke schaker weet: de laatste ronde kan je toernooi maken of breken. Nu gaat het even niet meer om mooi winnen, nu gaat het om de beste zetten en de partij afmaken. Kernwoorden voor de 9e ronde: spanning, drama en sensatie!
