De Jeugd C ligt maar liefst twee ronden voor op de andere groepen. Een vol programma dus voor de schakers t/m 14 jaar! Dit is natuurlijk geen probleem, want schakers kunnen niet vaak genoeg schaken, en dat geldt zeker voor de jongsten onder ons. Ook kunnen we moeilijk zeggen dat het ten koste gaat van het niveau, want ook deze ronde zat weer vol met hoogstandjes. Wel viel het uw verslaggever op dat over het algemeen het wilde, tactische werk iets vaker plaatsmaakt voor positionele parels.
Stilte voor de storm op bord 1
Dat was overigens nog niet het geval op het hoogste bord. Romayn Brandsma ontpopt zich als een echte all-round schaker, al schuwt hij de aanval absoluut niet. Hij koos tijdens de topper in Jeugd C tegen Khoi Pham voor het London System. Het London heeft een steeds groter wordende ‘fan base’. Het is een flexibele opening voor schakers van alle niveaus die niet zo houden van bibliotheken vol met schaaktheorie. De opening heeft onterecht de naam ‘droog’ te zijn, zo bewees Romayn maar weer eens. Hij rokeerde lang, Khoi kort. Wit opende de h-lijn, dirigeerde alle stukken richting zwarts koning en ging er vol voor. Het nadeel daarvan is dat de eigen koning nog maar weinig troepen in zijn buurt heeft. Khoi bleef cool, pareerde soepel de aanval en kon weer een puntje bijschrijven.
Eline zit veilig achter haar Stonewall
Timo Yeh is een van de verrassingen van de groep en hij trof op bord 2 Eline Roebers. Zij speelt al vanaf jonge leeftijd het Hollands, en dan met name haar geliefde Stonewall. Dat dit een lastig te kraken opzet is voor wit, bleek maar weer eens. Stukken werden geruild en uiteindelijk bleef er een toreneindspel over. Dat speelden ze allebei keurig en na een nieuwe kaalslag tekenden ze de vrede.
Op bord 3 speelde Roger Labruyere het Weens tegen Kasper Bleeker. In wederzijdse tijdnood gaf Roger een toren weg en hij kreeg daar weinig voor terug. Een belangrijke zege van Kasper, die zich ook weer bovenin meldt. Arthur de Winter en Vladimir Bartels zijn beide met een goed toernooi bezig en wilden dat niet verpesten door een nederlaag. Ze kozen ervoor rond zet 20 herhaling van zetten toe te laten. Waarschijnlijk hadden beide dit wel uit de weg kunnen gaan, maar wilden ze de krachten sparen voor de zevende ronde…
Mitia Shadrin kennen we inmiddels als een behoorlijk agressieve speler, maar tegen Wahe Boghossian koos hij ditmaal voor een positioneel strijdplan. Vanuit een Maroczy-achtige Siciliaan won hij eerst een pion, pakte vervolgens de nodige ruimte en rond zet 30 was de zwarte stelling al behoorlijk verkrampt. Zo simpel als het eruit zag was het echter niet, en Wahe verdedigde zich taai. Eerst verdwenen de nodige stukken van het bord, en daarna koos hij voor de actieve verdediging. Dat is vaak een goed plan, en ook de manier waarop GM’s zich bij voorkeur verdedigen in een iets mindere stelling. Zwart begon met een vervelende matdreiging en creëerde daarna een vrijpion. Wit stond nog steeds een pion voor, maar dat was niet genoeg voor de zege. Al met al een terechte remise.
Loek van der Hagen won een mooie partij in het Koningsindisch van Alan Bakija. Als iemand twijfelt of hij deze opening aan zijn repertoire moet toevoegen, dan zal hij na het zien van deze partij zeker het Koningsindisch gaan spelen! Het is bij uitstek een opening waar positioneel en tactisch schaken met elkaar verweven zijn. Na twee verloren potjes een mooie comeback van Loek.
Vadim van Kuijk speelde tegen Mees de Heij het reeds genoemde London System. Net als op bord 1 hier geen kalm geschuif, maar een witspeler die zonder dralen onverhuld jacht maakt op de koning. En net als op bord 1 is het dan wel zaak dat je je tegenstander mat zet, omdat het zich anders wel eens tegen je zou kunnen keren. Ook hier gebeurde dat, zwart bleef over met een paar pionnen meer. Het toreneindspel bleek een kwestie van techniek: een fraaie overwinning van Mees.
Uw verslaggever moet het hierbij laten, want de volgende ronde begint alweer!
